Աստ­ված է ար­դեն խա­ղում Նի­կո­լի դեմ

Վա­ղուց էր պետք հետ քաշ­վել` ըստ լա­վա­գույն ա­ղոթ­քի. «Տեր, շատ բան կա­տար­վում է այն ժա­մա­նակ, երբ մենք ո­չինչ չենք ա­նում» (Էք­զյու­պե­րի):
Վա­ղուց էր պետք հետ քաշ­վել, ո­րով­հետւ ա­կանջ է պայ­թում գր­վող «ստա­տուս­նե­րից», «լայ­վե­րից», կրկն­վող մտ­քե­րից. ա­մեն­քը թա­ռը ա­ռել, գու­սան դա­ռել` չո­բան­բա­յա­թի են քա­շում: ՈՒ դա կրկ­նա­կի ան­տա­նե­լի է, երբ ա­նում են ընդ­դի­մա­դիր­նե­րը, ո­րոնց մի մա­սը, թե` հա­վաք­վե­ցինք, խո­սե­ցինք, հա­ջորդ օ­րը` է­լի հա­վաք­վե­ցինք, է­լի խո­սե­ցինք, է­լի պի­տի հա­վաք­վենք, որ գործ ա­նենք, պի­տի ո­րո­շում ըն­դու­նենք… ՈՒ էդ­պե՜ս:

Եվ դա այն պայ­ման­նե­րում, երբ երկ­րիդ գլ­խին կանգ­նած է BP-ի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցած, հա­մաշ­խար­հա­յին է­լի­տա­յի հետ «ան­հաս­կա­նա­լի» սերտ կա­պեր ու­նե­ցող, բրի­տա­նա­կան ար­քա­յա­կան ըն­տա­նի­քին շատ մոտ, Հա­յաս­տա­նի հա­մար «զրո» գործ ա­րած, այս­պես ա­սած, երկ­րի գլու­խը: Ո­րը, որ­պես այդ նույն հա­մաշ­խար­հա­յի­նի «ար­բիտր», նս­տած պա­հես­տա­յի­նի նս­տա­րա­նին, նա­յում է` ար­դյոք գոր­ծըն­թաց­նե­րը գծած սխե­մա­յո՞վ են ա­ռաջ գնում:
Երկ­րի վար­չա­պետն է վե­ցեր սի­րող, Հա­յաս­տանն ու մարդ­կանց ա­տող նախ­կին լրագ­րո­ղը, ո­րի մա­սին աս­վում է` շատ է սի­րում Սո­րո­սին ու շան­տաժ:
Խոր­հր­դա­րա­նա­կան ըն­դդի­մու­թյան մի մասն էլ հա­վաք­վում է վե­րը նշ­ված ար­տա­խոր­հր­դա­րա­նա­կան ընդ­դի­մու­թյան հետ` «քն­նար­կում, որ ան­պայ­ման քն­նար­կե­լու են քն­նար­կում­նե­րը, որ վաղն էլ են գա­լու` մի հատ էլ քն­նար­կեն»:
Ընդ­դի­մու­թյան հա­ջորդ հատ­վա­ծը «на бис» լուստ­րաց­վեց, որ­պես «լու­սա­վոր» Հա­յաս­տան, ու հաս­կաց­վեց` ի վեր­ջո ին­չու էր այդ ոչ մի բա­նի «մա­սին» քա­ղա­քա­կան ու­ժը այդ­քան պատ­կա­ռե­լի ներ­կա­յու­թյուն ստա­նում խոր­հր­դա­րա­նում: Այս օ­րե­րին նա «ե­կավ» կազ­մե­լու եր­րոր­դու­թյուն` նա­խա­գա­հի և վար­չա­պե­տի հետ, որ­պես­զի երկ­րի նկատ­մամբ գի­լիո­տինն ու հա­կա­սա­հ­մա­նադ­րա­կան մո­տե­ցու­մը կա­տա­րյալ լի­նեն:

Ա­սել է` եր­կիրն «օ­կու­պաց­ված» է քա­ղա­քա­կան բարձ­րա­գույն մա­կար­դա­կով: Երկ­րի ինս­տի­տուտ­նե­րը քայ­քայ­ված են շն­չա­հեղձ լի­նե­լու չափ: Երկ­րի հոգևոր մթ­նո­լոր­տը «քա­ղա­քա­ցիա­կա­նի» շե­մին է:

Ընդ ո­րում հա­յոց ամ­րո­ցը պա­շար­ված է բո­լոր ա­ռում­նե­րով` ար­տա­քա­ղա­քա­կա­նը հա­զար ան­գամ նշել ենք. ներ­քինն էլ ար­տա­կարգ դրու­թյան և կո­րո­նա­վի­րու­սի պատ­ճա­ռով: Եվ խո­սել այս պայ­ման­նե­րում որևէ հնա­րա­վոր պայ­քա­րի, քայ­լի մա­սին, կնե­րեք, խիստ ծի­ծա­ղե­լի է:
Ընդ ո­րում, թող ոչ մե­կը պատ­ճառ չբռ­նի, թե ար­տա­կարգ դրու­թյուն է, ու ընդ­դի­մա­դիր­նե­րը չեն կա­րող փո­ղո­ցա­յին պայ­քա­րի դուրս գալ… Ձգենք պաու­զան ա­սե­լու, որ քայ­լեր էլ ընդ­դի­մա­դիր­ներն ընդ­հան­րա­պես չու­նեն: Իսկ փո­ղո­ցա­յին պայ­քա­րի չեն դուրս գա ոչ թե այն պատ­ճա­ռով, որ ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճա­կի ժա­մա­նակ դա ան­թույ­լատ­րե­լի է, այլ որ, ար­դեն իսկ երկ­րի «վար­չա­պե­տը» ա­սել է՝ մենք էլ մեր ժո­ղովր­դին ոտ­քի կհա­նենք:

Ա­յո, ինքն այլևս ժո­ղո­վուրդ չու­նի` ի­րա­կա­նում: Բայց կան ա­ղան­դա­վոր­նե­րի, «բաց հա­սա­րա­կու­թյան», այլևայլ ու­ժե­րի կա­նո­նա­վոր «բա­նակ­նե­րը», ո­րոնք, ինչ­պես «հե­ղա­փո­խու­թյան» ժա­մա­նակ (այդ ժա­մա­նակ նրանք չէին ե­լել Նի­կո­լին իշ­խա­նու­թյան բե­րե­լու, նրանք ե­լել էին Հա­յաս­տանն օ­կու­պաց­նե­լու), մեկ հրա­հան­գով փո­ղոց դուրս կգան, ու, լա­վա­գույն դեպ­քում կու­նե­նանք Մայ­դան, ին­չը այս փու­լում ընդ­հան­րա­պես պետք չէ շն­չա­հեղձ, կո­րո­նա­վի­րու­սից ջղաձգ­վող Հա­յաս­տա­նին:

Եվ ու­րեմն, մնում է, ինչ­պես ա­սա­ցինք, սպա­սել ուղ­ղա­հա­յաց պա­տաս­խա­նին, ո­րը, ի դեպ, չի ու­շա­նում: Նկա­տենք՝ վե­ցեր սի­րող Փա­շի­նյան Նի­կո­լը ո­րո­շել էր Փրկ­չի` Ե­րու­սա­ղեմ մուտ­քի օ­րը` Ծաղ­կա­զար­դին ի­րա­կա­նաց­նել հա­կա­սահ­մա­նադ­րա­կան կար­գի տա­պա­լում` հան­րաք­վե:
Աստ­ված թույլ չտ­վեց:

Նա­խորդ օ­րը իր «հպա­տակ­նե­րի» մե­ծա­մաս­նու­թյու­նը խոր­հր­դա­րա­նում միա­ձայն կողմ քվեար­կեց նոր հա­կա­սահ­մա­նադ­րա­կան մո­լա­գա­րու­թյա­նը:
Հի­մա պարզ­վում է` խոր­հր­դա­րա­նում կո­րո­նա­վի­րուսն ա­րել է իր սև գոր­ծը, տաս­նյա­կից ա­վե­լի պատ­գա­մա­վոր­ներ վա­րակ­ված են, բուժ­ման և մե­կու­սաց­ման խն­դիր կա, և կյան­քի կո­չել հա­կա­սահ­մա­նադ­րա­կան նոր­մը` ի դեմս ե­րեք նոր ՍԴ դա­տա­վոր­նե­րի ընտ­րու­թյան, գո­նե այս պա­հին Նի­կո­լին տր­ված չէ:
Ա­սել է` աստ­րա­լից Հա­յոց տան դեմ պայ­քա­րող Նի­կոլն ու յուր պատ­րոն­նե­րը հար­ված են ստա­նում նույն աստ­րա­լից:
Իսկ այս ա­ռու­մով ի­րենք մտա­ծե­լու շատ բան ու­նեն, զի «Աստ­ված ծաղր չըլ­լար»:

Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ